Ik ben tussen mijn 22e en 30e maar liefst drie keer langdurig uit de running geweest. 2x door burn-out, 1x door bore- out. Dat was toen heel vervelend maar heeft me uiteindelijk heel veel gebracht. Deze ervaringen hebben me rijker gemaakt en hebben me geleerd met mijzelf om te gaan. Zo heb ik vooral geleerd om nee te zeggen, om mijn rust te pakken en ik leerde het belang van balans in mijn leven brengen.
Ik ken mijn eigen handleiding en weet inmiddels goed voor mijzelf te zorgen. Het heeft als resultaat dat ik inmiddels alweer bijna 15 jaar heel goed in balans ben.
Soms gebeurd het mij ook nog wel eens.. het is dan even een periode heel veel .. Verschillende verhaallijnen komen dan op een kruispunt bij elkaar en ik heb het even heel erg druk. Mijn agenda puilt uit en ik ben even een periode heel hard aan het rennen.
Hou ik hierdoor even een periode geen balans dan raak ik overprikkeld.
Ik word dan chagrijnig, snel geïrriteerd, let overal op, ben moe maar slaap heel slecht en ben extreem overgevoelig voor alle vormen van prikkels. Noem het overprikkeld, noem het hooggevoelig..
Zelfs ontspannen momenten verlopen dan niet ontspannen. Kortom; het is even teveel geweest.
Ik heb het dan nodig om even totaal te ontprikkelen.. een stuk wandelen of dagje wapperen aan zee is dan niet meer genoeg. Ik heb het nodig om even een paar dagen helemaal niets te doen en terug te gaan naar mijn basislijn zoals ik dat omschrijf.
Sinds een paar jaar kies ik er in deze situatie voor om huis en haard dan voor een kleine week te verlaten om alleen naar een omgeving te gaan waar ik volledig zonder patronen, zonder prikkels, zonder mensen, zonder verplichtingen en in totale rust kan zijn en zo weer mijn batterij kan opladen..
Een soort mini break cadeau voor mijzelf maar zeker ook voor mijn omgeving. Ik word er immers een leuker persoon van. Voor mijzelf maar zeker ook voor die ander.
Voor mij maakt die week ontprikkelen het verschil.. het zorgt ervoor dat ik niet meer onder hoogspanning sta en weer een hele tijd relaxter door het leven kan gaan en .. het voorkomt dat ik weer omval...
Ik ken moeders (en vaders) die zichzelf gelukkig ook een paar dagen ontprikkelen/ opladen cadeau kunnen doen. Ik ken er ook die dit niet durven doen. Ze blijven thuis doorbikkelen omdat ze 'het niet kunnen maken' om weg te gaan en partner met de kinderen thuis te laten.. Dat is zonde. In het boek van Glennon Doyle "Ongetemd leven" las ik hier een mooi citaat over:
"Ik hoef mijn kind niet te redden.. maar ik moet mijzelf redden voor mijn kind".
Hiermee geeft Doyle aan dat je als ouder goed doet voor je kind wanneer je vooral eerst goed zorgt voor jezelf.
Een ouder/ kind/ collega/ vriendin in balans is natuurlijk veel gelukkiger dan een die op zijn tandvlees loopt...
Stel je eens voor..
Waar zie jij jezelf al zitten om te ontprikkelen en jezelf weer op te laden? Begin eens met een dag(deel), daarna misschien wat langer.. Ben je in een huisje aan zee? Een stilte retreat in een bos? In een luie stoel met een stapel boeken? Of ga jij dan een weekje weg met een vriend of vriendin? Of loop je een wandeltocht? Lig je ergens lekker in de zon .. of ben je juist in de sneeuw?
Hoe zou jij je voelen op die plek? En wat zou het je opleveren als je het gewoon eens zou doen ..?
Mijn ervaringen rond dit omvallen hebben mij ertoe gezet om mij te laten scholen als stress en burn-outcoach en dit deed mij uiteindelijk mijn praktijk starten. Het zorgt ervoor dat ik een ervaringsdeskundige ben en dat ik de mensen die ik coach van binnen uit begrijp. Ik van daaruit verbinding met mensen kan maken en ze vooral verder kan helpen om hun eigen pilaren in het leven weer rechtop te zetten.